Οι παραπάνω αράδες αποτελούν άρθρο του Συντάγματος της Ελλάδας- το αναφέρω προς αποφυγήν δηκτικών σχολίων με σαφές ρατσιστικό και προβοκατόρικο περιεχόμενο.
Τα γεγονότα πλέον είναι σαφή στη χώρα μας κι οι συζητήσεις περί μεταναστευτικών ζητημάτων αποτελούν αντικείμενο διαβούλευσης τόσο στα κανάλια στο δελ τίο των 8 μεταξύ «ειδημόνων» όσο και στο Κυριακάτικο, οικογενειακό τραπέζι μετά τη συζήτηση περί θρησκείας και πολιτικής. Η ζωή της Αθήνας καθημερινά ζυμώνεται με το νέο πολυφυλετικό μοντέλο διαβίωσης το οποίο επιβάλλεται συνεχόμενα, διαμορφώνοντας καινούριες συνήθειες, καινούριες αντιδράσεις και καινές τάξεις πραγμάτων. «Οι πόλεις έχουν πάψει να είναι γειτονιές.», ακούω συχνά. Πράγματι, η εγκληματικότητα κατά περιοχές γνωρίζει ανεπανάληπτη αύξηση ενώ ταυτόχρονα το βιωτικό επίπεδο των άλλοτε ιστορικών σημείων της πόλης βλ. Άγιος Παντελεήμων πέφτει ραγδαία προκαλώντας τις αντιδράσεις των κατοίκων, οι οποίοι νιώθουν ξένοι στην πόλη τους. Απόδειξη άλλωστε τα εξαιρετικά υψηλά ποσοστά της ΧΑ στην περιοχή που αν και φονταμενταλιστική οργάνωση είναι φορέας έμπνευσης ασφάλειας, η απουσία της οποίας είναι και το άμεσο πρόβλημα. Οι Έλληνες δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ξενοφοβικοί, όμως. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Αλβανία σε συνδυασμό με την πτώση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα των ελληνικών συνόρων. Ουσιαστικά , τα μεγάλα μεταναστευτικά κινήματα της δεκαετίας του ’90 προξένησαν την αρνητική αντίδραση των Ελλήνων στους λαούς που αναζητούσαν το «καλύτερο αύριο» και προφανώς όχι αδικαιολόγητα.
Στο σταυροδρόμι των ηπείρων οπού τυχαίνει να βρίσκεται η χώρα μας και δη με τα διπλωματικά δεδομένα της εποχής, η Ελλάδα αποτελεί το προπύργιο και ταυτόχρονα τον ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανάμεσα σε Ασία και Αφρική. Κοινώς, αποτελεί τον ορίζοντα του δυτικού πολιτισμού και μετουσιώνει την ελπίδα του κάθε αναξιοπαθούντος που προσπαθεί με κίνδυνο της ζωής του να αρχίσει μια νέα ζωή με βασική αρχή το σεβασμό απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι όμως η χώρα μας αυτή καθ’αυτή ο στόχος. Η Ελλάδα είναι η αρχή.
Βέβαια, αποτελώντας αναπόσπαστο τμήμα της Ευρώπης και η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος το οποίο ναι μεν θεσμοθετήθηκε τον 19ο αιώνα, αλλά έχει θέσει το στίγμα της πολιτισμικά και εθνικά χιλιάδες χρόνια πριν. Αυτό ενέχει ήθη, έθιμα, παραδόσεις, γλώσσα,θρησκεία, πνεύμα τα οποία συνθέτουν την ελληνική ταυτότητα. Σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθός της ως χώρα, δίνει μικρά περιθώρια σε νέες ομάδες να αλλοιώσουν-και μάλιστα τόσο ριζοσπαστικά- την ελληνική συνείδηση. Είναι απλό: « ό,τι είναι δικό μου δεν μπορεί να είναι και δικό σου.», με προφανές αποτέλεσμα τις συρράξεις.
Μα σκοπός κανενός όμως δεν είναι η βία. Άρα; Εδώ υπεισέρχεται η ανάγκη για θεσμοθέτηση νομοθετικού πλαισίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν είναι στα άμεσα ενδιαφέροντα μου το αν η λέξη «ποσόστοση» έχει γίνει πλέον φιλοπασοκικό ανέκδοτο, αλλά θεωρώ πως η κατάφορη αδικία σε βάρος της Ελλάδας σε αυτό το επίπεδο οφείλει να σταματήσει. Σύμφωνα με έρευνα πέρσι οι λαθρομετανάστες που πέρασαν τα σύνορα του Έβρου αριθμούσαν περί τις 6000, φέτος ο αριθμός έχει αναρριχηθεί σε πάνω από 31.200 (!!!!!!) λαθρομετανάστες.
Ας μου επιτραπεί λοιπόν η άκομψη, λαϊκή φράση: «Πού θα τους βάλουμε όλους αυτούς;»
Η γκετοποίηση όπως απεδείκνυαν τα καθημερινά επεισόδια κάτω από την Ομόνοια όπου ελάμβαναν χώρα εμφύλιες, αφρικανικές σφαγές –ΜΕ σπαθιά- προφανώς δεν είναι λύση. Σαφώς, το να βουλιάξουμε τις βάρκες με τις οποίες φτάνουν λόγω δουλεμπορίου, όπως η γειτονική Ιταλία έπραξε προ ετών στην Αδριατική, επίσης δεν είναι λύση. Το να τους αφήνουμε να πνίγονται όταν οι δουλέμποροι τους βουλιάζουν τα πλοία συνεχίζει να μην αποτελεί λύση. Το να χτίσουμε ένα τείχος κατά μήκος των συνόρων δεν αποτελεί λύση για κανένα λόγο- τείχος ήταν το «τείχος της ντροπής», τείχος έχει χτιστεί στη δυτική όχθη- άλλωστε κι οι αρχαίοι ημών τα γκρέμιζαν.
Η λύση βρίσκεται στους Ευρωπαίους εταίρους μας- που σημειωτέον, ναι, είναι αρκετά πιο ρατσιστές από εμάς. Η ελληνική διπλωματία πρέπει να απαιτήσει πλέον το δέοντα σεβασμό υποδεικνύοντας πως τα σύνορα και των άλλων «μεγάλων» της Ένωσης πρέπει να ανοίξουν γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι δυνατόν να γίνεται γαργάρα η τοποθέτησή τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα ακριτικά σημεία της χώρας καθώς τεχνηέντως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν στοιχεία- άρα πού να τους στείλεις, δεν υπάρχει πίσω. Το σύστημα πρέπει να αποσυμφορηθεί ώστε να ταυτόχρονα η Ελλάδα να μπορέσει να διαχειρισθεί σωστά τόσο σε επίπεδο αξιοποίησης όσο και σε επίπεδο ανθρωπισμού το νέο ανθρώπινο δυναμικό. Ταυτόχρονα, ικανοποιούνται σταδιακά οι αξιώσεις και των ίδιων των μεταναστών στους οποίους δίνεται η δυνατότητα επένδυσης στην ευρωπαϊκή ένωση καθιστώντας την άμεσα μια νέα Αμέρική του 21ου αιώνα.
Προφανώς, αυτά αποτελούν όνειρα θερινής νυκτός της γράφουσας, καθώς για να πραγματοποιηθεί μια τέτοια πρωτοβουλία το πρώτο στεγανό που πρέπει να ανοιχθεί είναι το θέμα του διαβατηρίου. Του ελληνικού διαβατηρηρίου και κατ’επέκταση του ευρωπαϊκού. Δηλαδή, πάρτυ-μπάχαλο ή κάτι παρεμφερές σίγουρα.
Πραγματική συγκυρία λοιπόν, ποια είναι; Μα η διαιώνιση του προβλήματος φυσικά. Το οποίο εκτονώνεται με εμφανώς «ελληνικούς» τρόπους. Την εκδήλωση συνδικαλιστικών κινημάτων και την «καταπάτηση» του ασύλου από τους λαθρομετανάστες, μια νέα «Νομική» ,του 2011 αυτή τη φορά, της οποίας η –προφορική- διακύρηξη απαιτούσε τα κεκτημένα των λαθρομεταναστών, βάσει ενός νομικού πλαισίου το οποίο αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Και διερωτόμαι: ποιος κοροϊδεύει ποιον κύριοι; Γιατί σίγουρα δε μας κοροϊδεύουν οι Πακιστανοί, άλλωστε δε γνωρίζω κανέναν στον ευρύ φοιτητικό μου κύκλο που να μιλάει urdu. Αλλά ούτε κι εμείς τους κοροϊδεύουμε αφού δε μας δίνεται η δυνατότητα να πλησιάσουμε την ομόνοια, τις σχολές μας, το κέντρο(λόγω έλλειψης μαζικών μέσων μεταφοράς αυτό).
Το μόνο που προκαλείται είναι μια συνεχής ξενηλασία πλήρως δικαιολογημένη. Τα πράγματα κι όμως είναι πολύ ξεκάθαρα, από την αρχή του κειμένου. Λόγο σ’αυτή τη χώρα έχουν οι Έλληνες, όλοι οι Έλληνες. Καιρός να τον ακούσουμε με ηχηρά μηνύματα όχι μόνο σε περιόδους εκλογών- είναι και πολλές τελευταία- με πηχιαίους τίτλους ύφους «κέρδισε η αποχή», «πλήρης απαξίωση του πολιτικού συστήματος», «62% αποχή». Αλλά, με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο: συμμετοχή στα κοινά, προσπάθεια για ανάπτυξη, παραγωγικότητα, πολιτισμός, ζωή.
Και κλείνω με ένα τσιτάτο-τίτλο τραγουδιού: “People have the power…” 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου